Bijzonder is het om te zien hoe ik ieder jaar dezelfde vrijwilligers daar zie. Wij komen eens per jaar. Zij doen dit iedere week. Ik heb hier altijd veel bewondering voor. 
De vrijwilligers aldaar hebben alle tassen voor ons al op alfabetische volgorde gelegd. Dat is erg fijn want als de deur opengaat dan is het even druk met aanvoer. 

Ik heb het zoontje van mijn vriendin mee. Hij is 8. Vooraf heb ik hem uitgelegd wat de voedselbank is en wat ze doen. Hij stelt veel vragen en dat geeft mij te kennen dat hij zich bewust is. Een ander bestuurslid heeft haar zoontje van 3 mee. Hij loopt lekker ontwapenend door de hal en kantine.  

Als het 12 uur is gaat de garagedeur open en wacht iedereen netjes zijn/haar beurt af. Wij staan al klaar achter de grote tafels met daarop 'Puur for Kids'. Vooraf is iedereen geïnformeerd dus ze kennen onze actie. Inmiddels ben ik gewend aan de omgeving en loop op een aantal mensen af. 'Bent u toevallig een opa of oma?'. Best hilarisch als ik die vraag stel terwijl ik iemand van 30 aankijk. Er zijn zeker opa’s en oma’s. Een leuk ouder stel vertelt er vol trots over. Ik schrijf de namen en leeftijd op van de kleinkinderen. Dan loop ik terug, zoek een geschikt cadeautje uit en geef dit aan ze. “Wat leuk!”. “Nu kan ik eindelijk ook eens wat geven met kerst”. Dankbaar krijg ik een dikke knuffel van een andere oma als ik haar een cadeautje geef voor haar kleinkind.

Ik kan het niet laten om een zuurstok aan de kleintjes te geven die er zijn. En ook de beren doen het altijd goed. Kleine handjes reiken naar me uit om het beertje aan te pakken en deze vervolgens nooit meer los te laten. Soms zou ik willen dat alle mensen die een cadeautje hebben gekocht dit soort momenten ook zouden kunnen beleven. Het is voor mij het allermooiste wat ik kan doen. 

Ik loop op een jongen van 6, 8 en een meisje van 5 af. Dit met drie “Toothless” draakjes in mijn hand. Ik vraag “kennen jullie de film, hoe tem ik een draak?”. Drie gezichtjes kijken me vragend aan. Dan vraag ik “kennen jullie toothless?”. Wederom drie vragende gezichtjes. Dan vraag ik of ze het leuk vinden om een “toothless” te krijgen. Alle drie knikken ze.
Dan komt Dinand van 8 naar me toe gelopen die ons helpt met uitdelen. Hij zegt “Nicolien, dat is natuurlijk niet zo handig wat je deed”. Zij hebben vast de film niet gezien. Je kunt de volgende keer gewoon beter zeggen: wil je een speeltje?”  En hij had natuurlijk helemaal gelijk. Voor mij duidelijk een leermomentje. Heerlijk van een kind van 8.

Om 14.00 uur zijn we klaar. We ruimen de tafels op en ik loop daarna een lege loods binnen. Binnen 2 uur is het gedaan. Van een drukte van jewelste naar totale rust. Rust die je zo gunt aan alle mensen die het (even) financieel moeilijk hebben.

Terug thuis ontvingen we deze mail via ons contactformulier:
Hallo allemaal. Vandaag ontving ik via de Voedselbank ontzettend veel kadootjes waarmee ik mijn kinderen mag verwennen deze Kerst. Ik verheug me nu al op die blije gezichten van ze. Bij deze wil ik jullie ontzettend bedanken voor jullie inzet, warme harten en goede stichting. Jullie betekenen veel voor mensen die het (tijdelijk) minder hebben. Dat wilde ik jullie gewoon even laten weten.

En dan denk ik: hier doe ik het voor!